theArtCOUCH.be /// ‘Liminal lyrics’, een knappe expo in New York gecureerd door Hedwig Brouckaert

by Frederic Nov 1, 2016 read article

Het kan niet makkelijk zijn om als kunstenaar een tentoonstelling te cureren, zou ik zo denken. Het helpt wanneer er van meet af aan een vaste grond, een structuur aanwezig is. Hedwig Brouckaert was meteen van plan iets te doen met het werk van Sofie Muller, Stéphanie Leblon en haar eigen werk. Dit geeft al ruimte om naar raakpunten te zoeken, en deze als leidraad te gebruiken in de zoektocht naar andere kunstenaars. So far so good. Maar waar liggen de raakvlakken dan?

Zijn die er wel? Tussen de bevreemdende, psychologische reflecties van Sofie Muller, de vloeiende, vaag omlijnde silhouetten van Stéhanie Leblon en de abstract lijkende lichtexplosies van Hedwig Brouckaert, wat hebben ze gemeen?

Hedwig kon het niet treffender verwoord hebben dan in de titel die ze uiteindelijk aan de tentoonstelling gaf: Liminal Lyrics. Liminal verwijst naar de ongedefinieerde –ondefinieerbare- staat tussen jeugd en volwassenheid. Waar ligt de grens precies? Wat ben je precies tussen deze twee stadia? Liminaal betekent ook: amper merkbaar. De transitie tussen twee stadia is iets zo subtiels dat het zich aan onze perceptie onttrekt. Misschien enkel zichtbaar voor dichters en kunstenaars.

Een strak omlijnd thema dus, dat nochtans alle richtingen uit kan. Het vormde een ideaal uitgangspunt voor Hedwig om met een tentoonstelling verschillende expressievormen te verkennen. In haar kenniskring waren er genoeg kunstenaars geïnteresseerd om rond dit thema creaties aan te bieden. De moeilijkheid lag in de selectie te maken, en een coherente verhaallijn te verzekeren. Een boeiende oefening, aldus Hedwig, die me door de tentoonstelling loodste.